Η «Τεχνητή
αναπνοή» του Ρικάρντο Πίλια είναι ένα φιλοσοφικό μυθιστόρημα, γραμμένο σε μεγάλο
βαθμό στη μορφή επιστολών που βρίθει αναφορών σε λογοτεχνικά και φιλοσοφικά έργα.
Καταλαβαίνω την αξία του χωρίς πλήρως να μπορώ να το εκτιμήσω γιατί μου λείπει
η γνώση- πολύ λίγα από τα φιλοσοφικά κείμενα έχω διαβάσει και όχι αρκετά από τα
λογοτεχνικά για να μπορέσω να φτάσω σε ασφαλή συμπεράσματα.
Η υπόθεση έχει
ως εξής, ένας άντρας γράφει ένα μυθιστόρημα για τη ζωή του θείου του που είναι
εξαφανισμένος. Αρχίζει να λαμβάνει επιστολές από τον εν λόγω θείο μετά τη δημοσίευση,
όπου η ιστορία όπως συμβατικά την ήξερε ανασκευάζεται, η ζωή αναλύεται με
διαφορετικούς όρους. Ο θείος του ζητά να τον συναντήσει, όμως όταν φτάνει στην
πόλη με το τρένο δεν βρίσκει παρά τον Πολωνό φίλο του, δεινό σκακιστή και φιλόσοφο.
Η βραδιά καταλήγει ένας μονόλογος του Πολωνού, μια ανασκευή σχεδόν όλων των μεγάλων
φιλοσόφων του αιώνα μας. Στην πορεία εμπλέκεται ο Χίτλερ με τον Κάφκα.
Κρατώ από τούτο
το βιβλίο δυο σκέψεις:
«Πρέπει κανείς να σκέφτεται ενάντια στον εαυτό του και να ζει σε τρίτο
πρόσωπο»
«Πάντοτε για το θάνατο μιλώ, ποτέ δεν καταφέρνω να πεθάνω»
Πιστεύω πως
και οι δυο θα με συντροφέψουν καλά όσο θα αναμασώ τα υπόλοιπα που έμαθα, κι αυτά
που με τον καιρό θα μαντέψω, τα βράδια όσο σκέφτομαι τις υπόλοιπες λέξεις του
συγγραφέα. Κι ίσως με τον καιρό σχηματίσω και άποψη.
"Τεχνητή αναπνοή", Ρικάρντο Πίλια, μετ. Έφη Γιαννοπούλου, εκδ. Καστανιώτη, 2004
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου